Είμαστε ένας βαθιά συναισθηματικός λαός και συχνά κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε πως και η εξωτερική πολιτική μπορεί να χαράσσεται βάσει... συναισθημάτων. Εχουμε ακόμη την ψευδαίσθηση πως υπάρχει ένα ατέλειωτο απόθεμα φιλελληνισμού στη Γερμανία, στην Αμερική, στη Γαλλία στο οποίο μπορούμε να στηριζόμαστε όποτε τα βρίσκουμε δύσκολα. Ας τελειώνει αυτή η ψευδαίσθηση, δεν υπάρχουν φιλέλληνες και ανθέλληνες στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή την Καγκελαρία, αλλά υπηρεσιακοί παράγοντες οι οποίοι φροντίζουν πρωτίστως τα συμφέροντα της χώρας τους.
Κάποια στιγμή θα πρέπει δε να αντιληφθούμε πως κακώς περιμένουμε τον σωτήρα που θα μας σώσει από το δημοσιονομικό αδιέξοδο με την έκδοση του εωρο-ομολόγου ή τον Αμερικανό πρόεδρο που θα μας δώσει την ίδια σημασία με την Τουρκία. Ο Γερμανός φορολογούμενος δεν θα συναινέσει εύκολα στη στήριξη της Ελλάδος όταν διαπιστώνει τα καλοκαίρια πως πρόκειται για μια χώρα που δεν παράγει τίποτα, αλλά έχει εθιστεί σε ένα αφύσικα υψηλό επίπεδο ζωής. Αντιλαμβάνεται πως οι «Καγιέν» που κυκλοφορούν στην Ελλάδα είναι προϊόν κλοπών και μιζών από τα ατέλειωτα κοινοτικά πακέτα που ο ίδιος χρηματοδότησε με τους φόρους του. Ο Γερμανός αξιωματούχος πάλι ενδιαφέρεται να πουλήσει πολεμικά αεροσκάφη και ενοχλείται από τις συνεχείς υποσχέσεις που δεν αποκτούν ποτέ αντίκρισμα.
Οσο για τους Αμερικανούς έχουν πάρει το μήνυμα, με πολλούς τρόπους, πως δεν είναι ιδιαιτέρως καλοδεχούμενοι στην Ελλάδα και πως καμία –μη αυτοκτονική– κυβέρνηση δεν θέλει να «παίξει μαζί τους». Η Ελλάδα εμφανίζεται, στα μάτια τους, να «γκρινιάζει» για θέματα ήσσονος γεωπολιτικής σημασίας, χωρίς όμως να θέλει να δώσει και ανταλλάγματα για την αμερικανική στήριξη. Ο Ομπάμα, και ο κάθε Ομπάμα, διαβάζει τις σχετικές εισηγήσεις των υπηρεσιακών παραγόντων και επικεντρώνεται σε μια Τουρκία που έχει μείζονα γεωπολιτική σημασία, παίζει καταλυτικό ρόλο λόγω της θέσης της σε σχέση με το Ιράκ, το Ιράν και το Μεσανατολικό και που ξέρει να ξεχωρίζει τον αντιαμερικανισμό της από τις σοβαρές μπίζνες.
Πραγματικοί φιλέλληνες υπήρχαν όταν ήμασταν ο ξυπόλυτος λαός που τα έβαζε με μια άρρωστη παραπαίουσα αυτοκρατορία. Κανείς δεν μας παίρνει σοβαρά επειδή τυχαίνει να βρίσκεται ο Παρθενώνας στην πρωτεύουσά μας, τον οποίο μάλιστα φροντίζουμε να κρατάμε κλειστό με κάθε ευκαιρία. Η Ελλάδα κέρδιζε διαχρονικά όταν ήταν ισχυρή στο εσωτερικό της και μιλούσε τη γλώσσα των συμφερόντων με τις Μεγάλες Δυνάμεις. Τώρα είμαστε στο ναδίρ μας εσωτερικά και αδυνατούμε να παίξουμε ρόλο διεθνώς. Ας μην θυμώνουμε, και ας δούμε τι φταίει.
πηγή: kathimerini.gr
