Αν το νόμιμο είναι και ηθικό, τότε το θεωρητικώς νόμιμο παραμένει ηθικό; Αυτό το ερώτημα γεννάται από την τροπολογία που κατέθεσε ο υπουργός Υγείας κ. Αβραμόπουλος και ψηφίστηκε στη Βουλή. Σύμφωνα με αυτήν, «οι προμήθειες των νοσοκομείων του ΕΣΥ, περιλαμβανομένων των ψυχιατρικών και πανεπιστημιακών κλινικών των νοσοκομείων «Αρεταίειο», «Αιγινήτειο», του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου και του «Παπαγεωργίου» της Θεσσαλονίκης, που έγιναν μέχρι και την κατάθεση της παρούσας στη Βουλή (24-4-2009), θεωρούνται ότι πραγματοποιήθηκαν νόμιμα».
Ακόμη κι αν ξεπεράσουμε το γεγονός ότι αυτή η τροπολογία κατατέθηκε στο φορολογικό νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών (πού ’σαι Σύνταγμα που ’λεγες ότι απαγορεύεται να κατατίθενται άσχετες τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια), τίθεται ένα βασικό ζήτημα στην πολιτική επιστήμη. Σε όλες τις χώρες και σε όλες τις εποχές οι δαπάνες πραγματοποιούνται συμφώνως με τον νόμο ή παρανόμως. Η θεωρητική νομιμότητα, που εισήχθη με αυτήν την τροπολογία, είναι μια νέα ελληνική πατέντα, αντίστοιχη εκείνης που εφηύραν οι καλόγεροι του Μεσαίωνα βαφτίζοντας το κρέας, ψάρι.
Το δεύτερο ερώτημα είναι: Αν είναι να ψηφίζονται τέτοιες τροπολογίες, τότε σε τι χρειάζεται ο κοινοβουλευτικός έλεγχος; Δεν θα μπορούσε δηλαδή η Βουλή να συγκαλείται ανά έτος ή εξάμηνο να ψηφίζει ένα νόμο που θα λέει ότι «όλες οι δαπάνες, όλων των δημοσίων οργανισμών και δημόσιων επιχειρήσεων που έγιναν μέχρι και την κατάθεση της παρούσας στη Βουλή θεωρούνται ότι πραγματοποιήθηκαν νόμιμα»; Ετσι οι βουλευτές θα είχαν περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να ασχοληθούν με τα δικά τους (εκλογές έρχονται) και η αίθουσα του Κοινοβουλίου θα μπορούσε να διατεθεί για συνέδρια, ή γκαλά· για να βγάζει έτσι και τα έξοδά της.
Κατά τη συζήτηση της τροπολογίας στη Βουλή, διάφοροι βουλευτές της πλειοψηφίας όρθωσαν το επιχείρημα ότι αν δεν περνούσε η διά νόμου άφεση αμαρτιών, τα νοσοκομεία έπρεπε να κλείσουν μέχρι να ξεκαθαρίσουν τα οικονομικά τους. Δεν ξέρουμε αν έχουν δίκιο, αλλά τι είδους λογική είναι αυτή; Ετσι δίνεται το πράσινο φως στις διοικήσεις να κάνουν ό,τι θέλουν, αφού και μετά πέντε χρόνια δεν θα ελεγχθούν με το ίδιο επιχείρημα.
Ιστορικά ο κοινοβουλευτισμός ξεκίνησε για τον έλεγχο των δαπανών του κράτους, που τότε έκαναν οι απόλυτοι μονάρχες. Οι τελευταίοι όποτε ξεκινούσαν πολέμους και χρειάζονταν χρήματα για την πληρωμή μισθοφόρων συγκαλούσαν μια υποτυπώδη Βουλή για να καταφέρουν τους γαιοκτήμονες της εποχής, αλλά και τους πρώτους αστούς να πληρώσουν. Προφανώς, οι μονάρχες του Μεσαίωνα είχαν το ελληνικό δαιμόνιο ώστε να κάνουν τις δαπάνες και μετά να συγκαλούν τη Βουλή η οποία θα «θεωρούσε» ότι οι δαπάνες έγιναν νόμιμα.
