Φορτωμένο αθλητική αγωνία το Παρασκευοσαββατοκύριακο που πέρασε, με μοιρασμένες τις επιτυχίες, άρα και την ευτυχία, όσο μπορεί να κρατήσει μια τέτοια χαρά. Ούτε στιγμή πάντως η «στρογγυλή θεά», ασπρόμαυρη ή πορτοκαλί, δεν κατάφερε να εκριζώσει από το μυαλό των ανθρώπων την πραγματικότητα, πολιτική και οικονομική. Αν η κυβέρνηση έτρεφε την κρυφή ελπίδα ότι η ποδοσφαιρική και μπασκετική έξαψη θα μετατόπιζε από τα πρωτοσέλιδα και από τα δελτία ειδήσεων τη δεινή οικονομική κρίση και το τέχνασμα της λευκής ψήφου, ατύχησε. Το μόνο κέρδος ήταν η χαρά του πρωθυπουργού για το καλαθοσφαιρικό τρόπαιο που απέσπασε στο Βερολίνο η αγαπημένη του ομάδα, αλλά τι να πρωτοπρολάβει να θεραπεύσει μια ψευδαίσθηση, ως προς τι να πρωτοπαρηγορήσει.
Εκτός από την πολιτική αυταπάτη, υπήρξε βέβαια και η καθαυτό αθλητική. Κουραστήκαμε στ’ αλήθεια να διαβάζουμε και ν’ ακούμε τούτες τις ημέρες ότι ο τελικός του ποδοσφαιρικού Κυπέλλου και το φάιναλ φορ του μπάσκετ «διαφήμισαν τον ελληνικό αθλητισμό». Δεν είναι κακό να κρατάει κανείς μικρό καλάθι επί αθλητικών θριάμβων, κι όχι μόνο επειδή δυο - τρία χρόνια μετά βρίσκεται να χτυπάει την κεφαλή του που βιάστηκε να ενθουσιαστεί χωρίς να περιμένει τα αποτελέσματα του ντόπινγκ κοντρόλ. Στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ βέβαια τα σχετικά κρούσματα είναι λίγα, πάντως πριν σπεύσουμε να δογματίσουμε ότι «διαφημίστηκε ο ελληνικός αθλητισμός», πρέπει να συνυπολογίσουμε και τις παραμέτρους που υποσκιάστηκαν από τη λάμψη των τροπαίων και από την οπαδική μέθη.
Ο τελικός στην Καλογρέζα, ανάμεσα σε δύο ομάδες πολυεθνικές κατά τα ευρωπαϊκά ειωθότα (στους 26 αγωνισθέντες, μόνο οι 9 ήταν Ελληνες και ουδείς τους σκοράρισε) ήταν πράγματι ένα παιχνίδι με τόση ποδοσφαιρική αλήθεια χάρη στις απανωτές ανατροπές του, ώστε στους βαριεστημένους από την ελληνική γηπεδική μετριότητα να μοιάζει σχεδόν ψεύτικο και σκηνοθετημένο. Και στο μπάσκετ η σύγκρουση των δύο ελληνικών ομάδων στον ημιτελικό ήταν συναρπαστική. Και στις δύο περιπτώσεις όμως συνέβη κάτι έκτακτο: Στο Βερολίνο οι οπαδοί επέδειξαν διαγωγή κοσμία όχι επειδή ανακάλυψαν αργοπορημένα ότι τρέχει η Ολυμπία στις φλέβες τους αλλά επειδή οι «Γερμανοί δεν αστειεύονται»· από αύριο θα επιστρέψουμε στις συνήθειες μας. Στο ΟΑΚΑ υπήρχαν οπαδοί και των δύο ομάδων επειδή το επέβαλλε το έθιμο του τελικού κι όχι επειδή έγινε επιτέλους κατορθωτή η ειρηνική συνύπαρξη ανθρώπων που μόνο τις φαντασιώσεις τους έχουν να χωρίσουν· από αύριο όλα θα είναι όπως παλιά. Και επειδή τους αγώνες δεν τους βλέπουμε μόνο αλλά και τους ακούμε, ευτυχώς που τα ελληνικά τα καταλαβαίνουν λίγοι στην Ευρώπη. Αν τα καταλάβαιναν πολλοί, θα συμπέραιναν από τα συνθήματα ότι είμαστε ένα έθνος σεξουαλικά στερημένο - ή υστερικό.
